Bir derdi var insanın. Kendiyle bile konuşamıyor bunu. Orada işte: içinde, kafanda; derinlerinde bir yerde.Oysa konuşmak lâzım. İnsanın derdiyle konuşması lâzım.
Değil mi ki insan, kendinden sağaltır kendini. Zordur ama bu. Yaman bir yürek, yaman bir duruş ister kendine karşı. Kendini karşına alırsın ve anlatmasını istersin. Oysa kendin karşındayken hemen anlatamazsın.
Önce karşındaki kendine bakarsın; bakakalırsın. Sen misindir o gerçekten? Aynaya bakar gibi değildir bu, olamaz da. Camsız karşında akseden surettir kendin. Şimdi ona el uzatma ve seni ondan dinleme zamanıdır.
Hayır!
Sussun o suret. Seni sana anlatmasın. Biliyorsun zaten kendinde olanı, geride bıraktıklarını. Sen anlatacaksan eğer, boş sayfalara anlat.
Anlat işte! İçinde kopan her fırtınanın dışarı taşmadan duvarlarına çarpışını anlat. O sesleri bir tek sen duymamalısın.
Öyle bir yalnızlık ki bu dalgalar, artık duvarları da dinlemiyorlar.
Çekilir gibi değil.
tâ
Öyle bir dert ki bu, anlatılır gibi değil.
YanıtlaSil